Η επωνυμία Σίτζα ή Σίντσα ή Συντζώτοιχο, όπως το αποκαλούν οι Τσάκωνες και γράφεται σήμερα Σίντζα, προέρχεται από τη λέξη συκιά. Πράγματι η συκή – συκέα – συκιά στα τσακώνικα λέγεται ά συντζά και η αγριοσυκιά λέγεται αγροσυντζα ενώ το σύκο λέγεται και σούκο. Το μοναστήρι επομένως λεγόταν κάποτε του Αγίου Νικολάου της Συκεάς και στα τσακώνικα «τ΄ Άγιες Νικόα τα Συντζά». Επικράτησε το όνομα «της Συνζτάς» και αργότερα «της Σύντζας». Άλλωστε έπρεπε να ξεχωρίζει από το άλλο τσακώνικο μοναστήρι του Αγίου Νικολάου της Καρυάς, δηλαδή της καρυδιάς.
Σύμφωνα πάντα με την παράδοση, η βασιλοπούλα της Θήβας Ινώ ανέθρεψε στο σπήλαιο της Σίντζας τον ανιψιό της Διόνυσο – θεό του κρασιού, των σύκων και των καρυδιών. Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή, η Σεμέλη είχε εναποθέσει το γιο της Διόνυσο πάνω σε μια λάρνακα που τα δελφίνια την έφεραν στην Προστάτιδα Γη, την παραλία της Τσακωνιάς. Αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι σήμερα το Λεωνίδιο αναφέρεται ως Διονύσου Κήπος από τους Τσάκωνες. Σύμφωνα με τον Παυσανία, στις Βρασιές ή Πρασιές (οικισμός της Αρχαίας Κυνουρίας, το σημερινό Λεωνίδιο) εκβράσθηκε μέσα σε λάρνακα η Σεμέλη με το παιδί της και στέφθηκε με τιμές από τους ντόπιους. Η Ινώ στη συνέχεια ανέθρεψε το γιο της αδελφής της και του Δία, μέσα σε μια σπηλιά, στην είσοδο της οποίας ο Διόνυσος φύτεψε μια συκιά.
Αξίζει να επισημανθεί ότι το σπήλαιο της Σίντζας όπως και τα υπόλοιπα της γύρω περιοχής, κατοικήθηκαν από την Νεότερη Νεολιθική Εποχή ως το Βυζάντιο και αποτέλεσαν καταφύγιο τα νεότερα χρόνια (τουρκοκρατία, γερμανική κατοχή), ακόμη και κατοικία βοσκών της περιοχής (χειμαδιά). Επίσης πολλά σπηλαιώματα χρησιμοποιήθηκαν σαν σκήτες. Οι ανασκαφές ανέδειξαν αρκετά όστρακα καλυμμένα με σταλαγματικό υλικό καθώς και δείγματα από ανθρωπολογικό υλικό. Βρέθηκαν επίσης θραύσματα αγγείων, σιδερένια εγχειρίδια και ποικίλα τμήματα από κύπελλα, κρατήρες κ.α. Υποθέτουμε ότι στα δύο μεγάλα σπήλαια της Σίντζας, ένα του Αγίου Νικολάου και ένα άλλο 150μ. δυτικά, κατέφευγαν άνθρωποι που προερχόταν από ένα σημαντικό οικισμό, πιθανότατα των Πρασιών, που βρίσκεται μερικά χιλιόμετρα ανατολικά.
Κοντά στο μοναστήρι, υπάρχουν δύο αξιόλογοι τάφοι. Ο πρώτος είναι ρωμαϊκός, βρίσκεται λαξευμένος μέσα στον βράχο και φέρει επιγραφή που δεν σώζεται ακέραια: «ΤΩΠΟC ΤΙΒ ΚΛΑΥΔΙΟΥ ΕΥΡΩΤΑ». Ο δεύτερος, είναι πιθανόν τάφος Φράγκου μοναχού. Υπάρχει επιγραφή γραμμένη στα γαλλικά και ανήκει στον Χριστόφορο από τη Μαγαδασκάρη: «on revient toujours....á sa première amour». Στη βιβλιοθήκη της Μονής φυλάσσονται μερικά χειρόγραφα Ευαγγέλια με διακοσμητικά γράμματα και μοτίβα. Φυλάσσεται επίσης ένα κομμάτι από τη σπονδυλωτή στήλη μεγάλης σαύρας ή άλλου ερπετού το οποίο σύμφωνα με την παράδοση ζούσε στην περιοχή «Πλατάνες» στον κάμπο του Λεωνιδίου και τρόμαζε τους προσκυνητές από την Ύδρα ή τις Σπέτσες, ώσπου κάποιος το σκότωσε και απελευθέρωσε τον τόπο.
Πηγή: http://www.leonidio.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου